Γράφει ο Πέτρος Λ.Γ. Κανελλόπουλος, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου,
Επικεφαλής της παράταξης: Αχαρναί Πράσινη Πόλη.

Τα ορεινά μέρη της Πατρίδας μας είναι μέρη ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και μέρη μεγάλης ποικιλίας σε χλωρίδα, σε κλιματικές συνθήκες, σε ιστορία και παραδόσεις. Το αντίκτυπο τους στον Ελληνικό πολιτισμό και την Πολιτιστική μας Κληρονομιά, ήταν σημαντικότατο Πόσοι άνθρωποι από την Νεότερη και Αρχαία Ιστορία βρήκαν καταφύγιο και μεγαλούργησαν σε αυτά;

Το όρος είναι, από επιστημονικής απόψεως, πλέον κατανοητό πως αποτελεί ένα ειδικό και ιδιαίτερο περιβάλλον ξεχωριστό από τις πεδινές εκτάσεις. Οι οργανισμοί που ζουν εκεί (χλωρίδα και πανίδα) είναι προσαρμοσμένα στις ιδιαίτερες κλιματικές συνθήκες του συγκεκριμένου όρους που κατοικούν, μια διαδικασία που κράτησε χιλιετίες, και συνεχίζεται με τους αρμονικούς ρυθμούς του φυσικού περιβάλλοντος. Κάθε όρος αποτελεί από την σκοπιά αυτή ένα αυτοτελές νησί με το κλίμα του, την γεωγραφία του, τους οργανισμούς του και το φυσικό του περιβάλλον.

Οι ορεινοί όγκοι ήταν πάντοτε πρόκληση για εξερεύνηση, για καλλιέργεια, για κατοικία ή για διάσχιση. Αυτά που έχουν να προσφέρουν, οι άνθρωποι μπορούν να τα λάβουν μόνο με σωματική δυσκολία και κόπο.

Εάν πιστεύετε πως αυτά όλα αφορούν ορεινούς όγκους μακριά από κατοικημένες περιοχές ή όρη σε ασύλληπτα υψόμετρα θα εκπλαγείτε. Το ταπεινό βουνό της Πάρνηθας στην Αττική έχει βιοποικιλότητα που αγγίζει αυτή της Γερμανίας! Πόσο πολύτιμο είναι ένα τέτοιο μέρος για μια συνειδητοποιημένη κοινωνία που αναζητά το καλύτερο στην ποιότητα ζωής των κατοίκων της; Ποια είναι η ονομαστική αξία της επιφάνειας του βουνού στην Αττική κοινωνία, ή στον όμορο Δήμο Αχαρνών; Αποτιμάται σε χρήματα ή σε κάποιο μετρήσιμο μέγεθος;

Ο άνθρωπος και ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει μόνο αρνητική επίπτωση στο ευαίσθητο φυσικό αυτό περιβάλλον. Οι δρόμοι που διανοίγονται οδηγούν πάντα στην ανεξέλεγκτη πολεοδομική πίεση, στην υποβάθμιση του χώρου λόγω ρύπανσης ή αυθαίρετων δραστηριοτήτων μέσα σε οικοσυστήματα ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και ευαισθησίας.

Ενώ το οικοσύστημα έχει την δυνατότητα να απορροφήσει μικρή ανθρώπινη δραστηριότητα, όταν αυτή περιλαμβάνει συνεχή εκμετάλλευση ενός χώρου, ρύπανση με σκουπίδια και ανεξέλεγκτες κατασκευές τότε το περιβάλλον υποβαθμίζεται σταδιακά.

Η προστασία του ορεινού περιβάλλοντος πρέπει να είναι μέλημα της Τοπικής Κοινωνίας, μέρους της ενασχόλησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μέσω ειδικών και εθελοντών μαζί. Το βουνό για τον Έλληνα και τον τρόπο ζωής του, είναι όπως και η παραλία το καλοκαίρι: Ένα μέρος που θα απολαύσει τον ελεύθερο χρόνο του με την οικογένειά του χωρίς χρήματα σε ένα περιβάλλον φυσικού κάλλους. Μπορεί να επιδιώξει να χρησιμοποιήσει έναν χώρο αναψυχής, μια ποδηλατική διαδρομή ή ένα πεζοπορικό μονοπάτι. Μπορεί επίσης να εξασκήσει κάποιο άθλημα όπως ποδήλατο βουνού, αναρρίχηση ή αλεξίπτωτο πλαγιάς, όλα ανήκουν στο περιβάλλον αυτό και είναι δραστηριότητες ήπιας όχλησης και μεγάλης ψυχικής ανταμοιβής.

Εχθροί του βουνού είναι η οικοπεδοποίηση, η άνευ ουσίας διάνοιξη δρόμων, η κοπή δέντρων, οι πυρκαγιές και η ανεξέλεγκτη χρήση μηχανοκίνητων μέσων.

Η εφαρμογή μιας αναβαθμισμένης πολιτικής του τρόπου διαχείρισης του ορεινού μας πλούτου ξεκινά πρωτίστως από τα Σχολεία του Δημοτικού. Γνωρίζουμε το φυσικό περιβάλλον στους μαθητές και διδάσκουμε την ευαισθησία του αλλά και τον τρόπο που μπορούμε να απολαύσουμε την παραμονή μας σε αυτό. Γνωρίζουμε στα παιδιά τα αθλήματα βουνού, πράγματα γύρω από τις ορεινές μας παραδόσεις και την σημασία του για μια ποιότητα ζωής.

Επίσης, λαμβάνουμε σταδιακά μέτρα για την γεωγραφική διαφύλαξη των ορίων του βουνού και ανακήρυξή του ως προστατευόμενου περιβάλλοντος. Αξιοποιούμε τις όμορφες γωνίες του βουνού αλλά περιορίζουμε την ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε όλο του το εύρος. Εν τέλει αξιοποιούμε τις νομοθετικές και κανονιστικές διατάξεις που αποσκοπούν στην προστασία του περιβάλλοντος.

Η κατανόηση και εφαρμογή των παραπάνω έχει μοναδικό αντίκτυπο την βελτίωση της προσωπικής μας ποιότητας ζωής και την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο μια ευχάριστη διαβίωση.